Trud­no jest czło­wie­ko­wi z auty­zmem, któ­ry z jed­nej stro­ny sta­ra się spro­stać sta­wia­nym przed nim ocze­ki­wa­niom, z dru­giej swo­im dzia­ła­niem pró­bu­je roz­wią­zać trud­ność, jakiej doświad­cza. Trud­no jest Tobie, bo spo­sób, w jaki to robi, wywo­łu­je w Tobie nie­zro­zu­mie­nie, dys­kom­fort, bez­rad­ność, fru­stra­cję, cza­sem przerażenie.

Tak nie musi być. Jednak…potrzebujecie się sie­bie nauczyć. A w zasa­dzie, Ty naj­pierw potrze­bu­jesz się czło­wie­ka nauczyć.

Potrze­bu­jesz zro­zu­mieć, jak dzia­ła auty­stycz­ny umysł i co z tego spe­cy­ficz­ne­go dzia­ła­nia umy­słu wyni­ka, jak prze­kła­da się to na reak­cje, dzia­ła­nia, zacho­wa­nia czło­wie­ka. Zro­zu­mie­nie to pierw­szy i naj­waż­niej­szy krok do zmia­ny. Kie­dy rozu­miesz, prze­sta­jesz się bać. Kie­dy rozu­miesz, łatwiej Ci akcep­to­wać. Kie­dy rozu­miesz, gdzie indziej szu­kasz roz­wią­zań. Kie­dy rozu­miesz, „kro­isz” wspar­cie na mia­rę – na mia­rę potrzeb czło­wie­ka, tego kim i jaki jest.

Potrze­bu­jesz nauczyć się myśleć w okre­ślo­ny spo­sób, by Two­je myśli Cię wspie­ra­ły zamiast prze­szka­dzać. Two­je nawy­ki myślo­we, Two­je zało­że­nia, Twój stan umy­słu mają decy­du­ją­cy wpływ na to, jak reagu­jesz w roz­ma­itych sytu­acjach. Zarzą­dza­nie sobą to umie­jęt­ność, któ­ra jest nie­zbęd­na w trud­nych sytu­acjach i bez któ­rej nie da się sen­sow­nie wspie­rać i mądrze towa­rzy­szyć czło­wie­ko­wi w trudnościach.

I wresz­cie potrze­bu­jesz poznać roz­ma­ite stra­te­gie, spo­so­by dzia­ła­nia, któ­re sta­ną się narzę­dzia­mi w Two­jej „skrzyn­ce z narzę­dzia­mi”. Nauczysz się ich uży­wać w zależ­no­ści od sytu­acji, nie­mniej pamię­taj, że narzę­dzia są tak napraw­dę naj­mniej istot­ne. Naj­waż­niej­sze to rozu­mieć i myśleć w okre­ślo­ny spo­sób – wte­dy Two­je dzia­ła­nia przy­cho­dzą nie­mal intu­icyj­nie, a tech­ni­ki sta­ją się wte­dy natu­ral­nym dopeł­nie­niem mądre­go towarzyszenia.

Wiem dosko­na­le, jak bar­dzo masz cza­sem dosyć. Zgłę­bia­nia, ucze­nia się, ana­li­zo­wa­nia, bycia w cią­głej uważ­no­ści. Wiem, że cza­sem byś chciał/​a zosta­wić wszyst­ko i uciec na koniec świa­ta. To jest OK. Każ­dy z nas tak cza­sem ma. Jed­no­cze­śnie musisz wie­dzieć, że bez tego zgłę­bia­nia, ana­li­zo­wa­nia i uważ­no­ści, nie będziesz mieć rozu­mie­nia, a tym samym nie będziesz w sta­nie wspie­rać czło­wie­ka, ade­kwat­nie do jego potrzeb, a tyl­ko wte­dy zmia­na jest możliwa.