Moją pra­cę opie­ram o kil­ka zało­żeń:
Klu­czem do dziec­ka są jego rodzi­ce. To TY jesteś ze swo­im dziec­kiem przez cały czas. To TY znasz swo­je dziec­ko naj­le­piej. To na TWOJE życie wpły­wa jego autyzm i to TOBIE bar­dziej niż komu inne­mu na świe­cie zale­ży, żeby żyło Wam się łatwiej.
Dla­te­go wła­śnie zwra­cam się do Cie­bie, gdyż bli­skie mi jest Two­je doświad­cze­nie. Marzy mi się, żeby każ­dy rodzic, każ­da mat­ka i każ­dy ojciec czu­li się ze swo­im dziec­kiem dobrze, żeby cie­szy­ła ich jego obec­ność, żeby wie­dzie­li, co mogą z nim zro­bić, jak zapla­no­wać wspól­ny czas. Żeby rodzi­na wio­dła zwy­kłe życie, nie tyl­ko to wokół auty­zmu. To jest moż­li­we, trze­ba tyl­ko wie­dzieć, jak.

Nie ma jed­nej dobrej meto­dy dla każ­de­go i jed­nej meto­dy, któ­ra „zała­twia” wszyst­ko. Czło­wiek jest tak uni­kal­ną isto­tą, na któ­rej funk­cjo­no­wa­nie skła­da się i ma wpływ tak wie­le ele­men­tów, że potrze­bu­je­my wziąć to wszyst­ko pod uwa­gę, poskła­dać i zapla­no­wać dzia­ła­nia, któ­re mają nam pomóc osią­gnąć cel. Każ­da rodzi­na jest inna i ma nie­co odmien­ne potrze­by. Każ­dy ma swo­je wła­sne tem­po ucze­nia się i naby­wa­nia goto­wo­ści do zmiany.