Czy roz­my­ślasz cza­sem o tym, czym jest wol­ność? Dla mnie to wol­ność wybo­ru – wybo­ru myśli, któ­re decy­du­ję się myśleć, wybo­ru per­spek­ty­wy, spo­so­bu patrze­nia na spra­wy, na ludzi, na świat. Na to, jak myśli­my, ma wpływ wie­le czyn­ni­ków, mię­dzy inny­mi spo­sób, w jaki byli­śmy wycho­wa­ni; prze­ko­na­nia, jakie w więk­szo­ści nie­świa­do­mie prze­ję­li­śmy od naszych

Kie­dy widzi­my czło­wie­ka, któ­ry coś robi, nasz mózg w więk­szo­ści sytu­acji pró­bu­je nadać temu sens. Wkła­da to w jakąś szu­flad­kę, a żeby to zro­bić, potrze­bu­je naj­pierw oce­nić. Tak jeste­śmy ćwi­cze­ni od naj­młod­szych lat – dobre/​​niedobre; grzeczne/​​niegrzeczne; właściwe/​​niewłaściwe; mądre/​​głupie. Oce­nia­nie, przy­pi­sy­wa­nie do kate­go­rii nastę­pu­je szyb­ciej niż nam się wyda­je, a na cie­ka­wość nie pozo­sta­je miejsca.

Powrót do szko­ły. Z jed­nej stro­ny radość, bo czło­wiek będzie miał zaję­cie, uczył się nowych rze­czy, może spo­tka kogoś nowe­go i cie­ka­we­go, z dru­giej ogrom­ny stres, jak będzie, jak sobie pora­dzi, jak go przyj­mą, czy będą rozu­mieć, czy będą wspie­rać ade­kwat­nie do potrzeb. Ci z nas, któ­rych dzie­ci powra­ca­ją do szkół i przed­szko­li mają przed

Na hory­zon­cie począ­tek roku szkol­ne­go, więc jak bume­rang wra­ca temat tzw. trud­nych zacho­wań. Dla­cze­go tak zwa­nych trud­nych zacho­wań? Uży­wam okre­śle­nia „tak zwa­ne”, bo obce mi jest myśle­nie, że czło­wiek ma trud­ne zacho­wa­nia. Zacho­wa­nie jest. Zacho­wa­nie zawsze z cze­goś wyni­ka. Zacho­wa­nie zawsze ma swo­ją przy­czy­nę. To, czy uzna­my je za trud­ne, zależy

Po co czło­wie­ko­wi z auty­zmem ruch? Ruch. Pod­sta­wo­wa aktyw­ność czło­wie­ka. Pod­sta­wo­wy spo­sób na roz­wój małe­go dziec­ka. Pod­sta­wo­wa stra­te­gia na czu­cie wła­sne­go cia­ła i bycie z nim w kon­tak­cie, a tym samym zapew­nie­nie sobie kom­for­tu. Kom­fort i bez­pie­czeń­stwo to dla każ­de­go z nas prio­ry­te­ty w obrę­bie uwa­gi. Naj­pierw potrze­bu­je­my w mia­rę dobrze i bez­piecz­nie się poczuć – dopie­ro wte­dy może­my zaj­mo­wać się

Czas. Wysi­łek. Przy­jem­ność. Świę­ty spo­kój. Uzna­nie. Efekt. Bycie potrzeb­nym. Pie­nią­dze. Wła­dza. Walu­ta. Coś, czym kie­ru­je się nasz umysł przy podej­mo­wa­niu decy­zji, czy w coś się zaan­ga­żu­je­my, czy nie, a jeśli, to w jakim stop­niu. Śro­dek, któ­rym, w uprosz­cze­niu rzecz ujmu­jąc, pła­ci­my sami sobie za to, co robi­my albo cze­go nie robi­my. Jeste­śmy róż­ni, mamy

Czy zakła­dasz poten­cjał? Kie­dy roz­ma­wiam z rodzi­ca­mi lub nauczy­cie­la­mi o tym, jak waż­ne jest tłu­ma­cze­nie czło­wie­ko­wi wszyst­kie­go, co się z nim będzie dzia­ło, po co będzie się dzia­ło i jak się będzie dzia­ło, sły­szę w odpo­wie­dzi, że jest to nie­zgod­ne z tym, co powszech­nie jest pro­pa­go­wa­ne wobec ludzi z auty­zmem, szcze­gól­nie tych, z trud­no­ścia­mi w komu­ni­ka­cji oraz tych, z niepełnosprawnością

Pra­cu­jąc z ludź­mi w spek­trum auty­zmu, moż­na z ust rodzi­ców jak i tera­peu­tów usły­szeć opi­nie, że ktoś jest leni­wy. Leni­wy albo mu się nie chce. Leni­wy, bo wie, co ma robić, ale tego nie robi. Leni­wy, bo wciąż by się tyl­ko prze­sia­dał z fote­la na kana­pę i na odwrót. Leni­wy, bo nie chce wyjść z domu. Leniwy,

Nie­dziel­ny pora­nek w War­sza­wie. Wycho­dzę z domu. Tele­fon głę­bo­ko scho­wa­ny w ple­ca­ku do bie­ga­nia. Nie zamie­rzam wcho­dzić w żaden kon­takt ze świa­tem zewnętrz­nym bar­dziej niż to koniecz­ne. Zaczy­na się mój czas. Zim­ny wiatr szczy­pie w odsło­nię­te czę­ści cia­ła, więc przy­spie­szam kro­ku. Nie jeż­dżę auto­bu­sa­mi, więc nie spraw­dzi­łam godzi­ny odjaz­du. Oka­zu­je się, że trze­ba cze­kać dziesięć

Nawyk – zauto­ma­ty­zo­wa­ne dzia­ła­nie, któ­re podej­mu­jesz, nie zasta­na­wia­jąc się  nad nim, tyl­ko je robiąc. Dla­cze­go? Wie­lo­krot­ne jego powta­rza­nie spra­wi­ło, że wyko­nu­jesz je odru­cho­wo, wydat­ku­jąc mini­mal­ną ilość ener­gii. Takim nawy­ko­wym dzia­ła­niem może być myśl, któ­ra poja­wia się w Two­jej gło­wie, gdy rano dzwo­ni budzik. Może to być kupo­wa­nie rze­czy bez zasta­no­wie­nia, czy

Ponie­dział­ko­wy pora­nek w sto­li­cy. Odczu­wal­na tem­pe­ra­tu­ra ‑15˚C. Na chod­ni­kach tyl­ko Ci, któ­rzy muszą – do pra­cy, do skle­pu, gdzieś. I ja. Ubra­na w kil­ka cie­płych warstw, czap­kę, dwa kap­tu­ry, wysma­ro­wa­na na tłu­sto od zim­na, z zakry­tą twa­rzą. Bie­gnę. Bie­gnę dłu­go, bo taki jest na dzi­siaj mój plan. I kie­dy tak bie­gnę, poja­wia się w mojej głowie

Przed nami czas świąt. Czas, któ­ry „powi­nien” koja­rzyć się ze świę­to­wa­niem, rado­ścią, bli­sko­ścią. Czy taki jest dla wszyst­kich? Z pew­no­ścią nie! Dla wie­lu osób w spek­trum auty­zmu to czas prze­trwa­nia, ale nie tyl­ko dla nich – rów­nież dla ich bli­skich. Co decy­du­je o tym, że czas świę­to­wa­nia sta­je się cza­sem prze­trwa­nia? Przede wszystkim