Rodzi­ce dziec­ka z auty­zmem, któ­re posia­da rodzeń­stwo to akro­ba­ci naj­wyż­szej kla­sy. Nie­ustan­ne żon­glo­wa­nie uwa­gą, siła­mi i wszel­ki­mi zaso­ba­mi, by zaspo­ko­ić potrze­by wszyst­kich dzie­ci, nie zapo­mi­na­jąc w tym wszyst­kim o sobie, o part­ne­rze nawet nie wspo­mi­na­jąc, to nie lada sztu­ka. To od kom­pe­ten­cji rodzi­ców zale­ży, na ile wszyst­kie dzie­ci zosta­ną usły­sza­ne i zaopie­ko­wa­ne. Dużo zale­ży od tego,

Zasta­na­wia­łaś się, kto naj­bar­dziej dosta­je po ple­cach w rodzi­nie, w któ­rej jed­no z dzie­ci ma autyzm? Nie jest to ani czło­wiek z auty­zmem, choć jego życie z cała pew­no­ścią obfi­tu­je w wyzwa­nia. Nie są to rodzi­ce, choć doświad­cza­ją skraj­ne­go zmę­cze­nia. Naj­trud­niej mają cisi boha­te­ro­wie dru­gie­go pla­nu – brat, sio­stra oso­by z auty­zmem. To oni zbie­ra­ją naj­więk­sze bęcki.

Basia dzi­siaj nie zja­dła obia­du. Bar­tek pobił Mate­usza. Karo­li­na pod­la­ła kwiat­ki w naszej sali. Fra­nek poskrę­cał wszyst­kie krze­sła. Zosia całą noc nie spa­ła. Ignaś zasy­piał pod­czas lek­cji. Tak mówisz Ty – mat­ka, nauczy­ciel­ka, tera­peut­ka – a oso­ba, o któ­rej mówisz, stoi obok i tego słu­cha. Nie­jed­no­krot­nie, żeby nie powie­dzieć naj­czę­ściej, słu­cha o sobie cze­goś, do

Prze­sta­łaś się spo­ty­kać z ludź­mi?Daw­ne zna­jo­mo­ści się wykru­szy­ły a nowych spe­cjal­nie nie ma?Chcia­ła­byś do kogoś zadzwo­nić i się wyga­dać a nie masz do kogo? Jak­że czę­sto takie myśli koła­czą Ci się w gło­wie!Nie jesteś sama. Powyż­sza sytu­acja jest bli­ska wie­lu rodzi­com osób z auty­zmem. Dosko­na­le też sama pamię­tam, gdy byłam w tym miej­scu. Bra­łam tele­fon do ręki, przeglądałam

Czy wiesz, że umie­jęt­ność odmo­wy zali­cza­na jest do klu­czo­wych kom­pe­ten­cji komu­ni­ka­cyj­nych? Trzy lite­ry, jed­no małe sło­wo, takie niby nic a klu­czo­wa umie­jęt­ność. Co je czy­ni takim wyjąt­ko­wym?To, jaką ma funk­cję, co dzię­ki nie­mu moż­na zako­mu­ni­ko­wać, co moż­na zała­twić, mówiąc NIE. Kie­dy mówisz NIE, możesz w zro­zu­mia­ły dla innych spo­sób poin­for­mo­wać, że Two­je gra­ni­ce zosta­ły naruszone,

On nie chce zro­bić tego, o co pro­szę, choć wie, jakie to waż­ne.Prze­cież wie, co ma zro­bić, a mimo to nie robi.Ona nie wpół­pra­cu­je.Dla­cze­go on zawsze musi się opie­rać? Opór, opór, opór.Coś, na co wciąż skar­żą się rodzi­ce, nauczy­cie­le, tera­peu­ci pra­cu­ją­cy z oso­ba­mi z auty­zmem. Cza­sem komu­ni­ko­wa­ny wprost wer­bal­nie, cza­sem mani­fe­sto­wa­ny poprzez zacho­wa­nie. To,

Poczu­cie spraw­stwa, świa­do­mość wpły­wu, jakie mamy na wła­sne życie jest klu­czo­wa dla pozio­mu nasze­go szczę­ścia. O wol­no­ści czło­wie­ka decy­du­je moż­li­wość wybo­ru. Im wię­cej opcji, tym więk­sza wol­ność. Oczy­wi­ście, cza­sem mno­gość opcji przy­tła­cza i łatwiej pod­jąć decy­zję, gdy zosta­ną one nie­co zawę­żo­ne, nie­mniej waż­ne, by były. Bar­dzo czę­sto wśród osób z auty­zmem może­my zaob­ser­wo­wać następujące