Kie­dy u nasze­go dziec­ka zaczy­na­ją się trud­no­ści, coś nas zaczy­na nie­po­ko­ić, cała uwa­ga nas, kobiet, kie­ru­je się na dziec­ko. Wpa­da­my w wir poszu­ki­wań, dia­gno­zo­wa­nia, spę­dza­my godzi­ny przy­kle­jo­ne do moni­to­ra kom­pu­te­ra, wer­tu­jąc stro­ny inter­ne­to­we, niczym myśli­wy polu­ją­cy na wiel­ką zdo­bycz. Kie­dy już odej­dzie­my od kom­pu­te­ra, roz­po­czy­na­my tera­pię jed­ną, dru­gą, trze­cią… W mię­dzy­cza­sie usi­łu­je­my ogarnąć

Jak spra­wić, by moje dziec­ko robi­ło, o co je pro­szę i cze­go wymagam?Co zro­bić, żeby respek­to­wa­ło zasa­dy panu­ją­ce w domu? To pyta­nia, któ­re zada­je sobie każ­dy rodzic, nie tyl­ko dziec­ka z autyzmem.Stara zasa­da mówi, by za „dobre” zacho­wa­nia nagra­dzać a za „złe” karać. Wte­dy dziec­ko nauczy się, co jest dobre a co złe, co nale­ży robić a czego

Myśl o waka­cjach przy­pra­wia o drże­nie ser­ca nie­jed­ne­go rodzi­ca dziec­ka z autyzmem.Jak zor­ga­ni­zo­wać czas? Co ja z nim/​​nią będę robić? Co zro­bić, żeby nie osza­leć i jakoś dotrwać do września?Na pomoc! Nie musi być tak źle. Waka­cje nie muszą koszmarem.Na począ­tek weź głę­bo­ki oddech i pomyśl, że to ma być czas odpo­czyn­ku dla Was oboj­ga. Od tego

Kie­dy cho­dzi­my do szko­ły, czę­sto cze­ka­my koń­ca edu­ka­cji. Myśli­my sobie, że jak doro­śnie­my, nie będzie się już trze­ba uczyć. Jed­nak życie zafun­do­wa­ło nam nie­spo­dzian­kę w posta­ci bycia rodzi­cem dziec­ka  z auty­zmem, a to ozna­cza, że wra­ca­my do szkoły…Każdy „auty­stycz­ny” rodzic mógł­by mieć dyplo­my ukoń­cze­nia kil­ku fakul­te­tów na wyż­szych stu­diach. Wśród nas są:  spe­cja­li­ści od

Kie­dy kobie­ta myśli o sobie w roli mat­ki, naj­czę­ściej przed oczy­ma poja­wia­ją jej się obra­zy, kie­dy krą­ży o poran­ku w kuch­ni, szy­ku­jąc śnia­da­nie swym domow­ni­kom, poga­nia­jąc dzie­ci, żegna­jąc wycho­dzą­ce­go do pra­cy męża, popi­ja­jąc z dosko­ku kawę… Potem dzie­ci odsta­wio­ne, więc albo pędzi do pra­cy, albo prze­la­tu­je szyb­ciut­ko listę spraw do zała­twie­nia w cią­gu tych kil­ku godzin, kie­dy jest

Kie­dy mamy tyl­ko jed­no dziec­ko, któ­re ma autyzm, spra­wy wyglą­da­ją pro­ściej – nasza uwa­ga, środ­ki, emo­cje ukie­run­ko­wa­ne są na jed­ną oso­bę. Wię­cej mamy dla dziec­ka cza­su, wię­cej jeste­śmy mu w sta­nie zapew­nić, nie musi­my odpo­wia­dać na trud­ne pyta­nia pozo­sta­łych dzie­ci, „dla­cze­go mój brat się tak zacho­wu­je? Dla­cze­go moja sio­stra jest inna?” Jednak

Pra­ca z dziec­kiem z auty­zmem to nie sprint. Nie da się tu zaci­snąć zębów, mak­sy­mal­nie się spiąć na krót­ki czas i z suk­ce­sem dobiec do mety.Bycie rodzi­cem dziec­ka z auty­zmem to mara­ton.Czę­sto bar­dzo dłu­gi mara­ton. Nie ma co się spie­szyć, bo ina­czej zabrak­nie sił.Trze­ba biec powo­li, rów­nym tem­pem przez cały czas. Krok za kro­kiem. Czę­sto jeste­śmy nie­cier­pli­wi. Dener­wu­je­my się,

Czę­sto rodzi­ce nie zna­ją­cy pro­gra­mu RDI pro­szą, żeby dać im kon­kret­ne wska­zów­ki, jak pra­co­wać z dziec­kiem. Moż­na wte­dy śmia­ło powie­dzieć włą­czaj je we wszyst­ko, co robisz i pra­cuj nad jego myśle­niem.I tu zaczy­na się problem…Dlaczego? Bo RDI to nie książ­ka kuchar­ska, któ­rą może­my otwo­rzyć na stro­nie pt. „Moje dziec­ko nie chce się włą­czać we wspólne

Pięk­ny sło­necz­ny dzień. Jestem z Ada­siem na spa­ce­rze w par­ku tuż obok ośrod­ka Fun­da­cji Synap­sis. Jest ze mną kole­żan­ka, któ­ra też ma syna z auty­zmem. Obaj mają po 6 – 7 lat. Docho­dzi­my do miej­sca wysy­pa­ne­go drob­ny­mi kamy­ka­mi, w któ­rym chłop­cy ocho­czo się roz­sia­da­ją i zaczy­na­ją rze­czo­ne kamy­ki prze­sy­py­wać. Oni dwaj, szczę­śli­wi, zahip­no­ty­zo­wa­ni, obser­wu­ją­cy tań­czą­ce pro­mie­nie światła

Kie­dy jeden rok się koń­czy a dru­gi nad­cho­dzi, zwy­kli­śmy czy­nić pod­su­mo­wa­nia, mieć reflek­sje, snuć pla­ny. Nie­któ­rzy z nas robią nowo­rocz­ne posta­no­wie­nia. Ja nowo­rocz­nych posta­no­wień nie lubię i już od dobrych kil­ku lat ich nie robię, bo nigdy nie uda­wa­ło mi się ich dotrzy­my­wać a to powo­do­wa­ło fru­stra­cję i poczu­cie poraż­ki. Za to z ocho­tą sta­wiam przed

Ostat­nio wspo­mi­na­łam nie­co o ety­kiet­kach, któ­re nada­wa­ne są naszym dzie­ciom i któ­rym pozwa­la­my czę­sto wpły­wać na spo­sób, w jaki na nie patrzy­my. Autyzm, zabu­rze­nia uwa­gi, nad­po­bu­dli­wość, trud­no­ści w ucze­niu się, itd. itd.Całe mnó­stwo! Jed­nak jest masa innych ety­kie­tek, któ­re na pierw­szy rzut oka zda­ją się bar­dzo nie­win­ne. Leni­wy… nie chce mu się… zło­śli­wy… potra­fi a nie

Takie pyta­nie czę­sto zada­ją rodzi­ce, wbrew pozo­rom wca­le nie tyl­ko ci, któ­rzy dopie­ro co otrzy­ma­li dia­gno­zę? Jak mogę się cie­szyć, kie­dy moje dziec­ko ma autyzm? Jak mogę być zado­wo­lo­na, kie­dy moje dziec­ko cią­gle się kiwa lub gada do sie­bie? Jak mogę zacho­wać spo­kój, gdy moje dziec­ko wali gło­wą w pod­ło­gę, specjalnie