Pew­nie nie­je­den raz sły­sza­łaś, gdy ktoś Ci mówił, żebyś odpu­ści­ła. „Prze­stań się tak spi­nać; daj mu/​​jej spo­kój; wylu­zuj; popuść cugle; odpuść”. Znasz to? Jasne, że znasz i co z tego, kie­dy nie potra­fisz tego zro­bić? W teo­rii wiesz na ten temat wszyst­ko, nawet może czy­ta­łaś książ­ki o per­fek­cjo­ni­zmie, ale… i tak nie odpusz­czasz. Dla­cze­go? Bardzo

Oce­an. Patrzysz na spo­koj­ną taflę wody, bo aku­rat dziś jest spo­koj­ny. Powierzch­nia gład­ka jak stół. Cicho. Nic się nie dzie­je. Niby nic, ale dobrze wiesz, że pod wierz­chem tęt­ni życie. Nie­ustan­nie trwa pro­ces zwa­ny życiem. Życiem oce­anu. To, że Ty go nie widzisz, patrząc na wodę, nie zna­czy, że go

Ojciec. Naj­waż­niej­sza z dwóch osób w życiu każ­de­go z nas. Ktoś, o kim oraz roli, jaką odgry­wa, wciąż mówi się za mało. Boha­ter dru­gie­go pla­nu, czę­sto pozo­sta­ją­cy w cie­niu mat­ki, któ­ra wie o auty­stycz­nym dziec­ko wszyst­ko i wszyst­ko naj­le­piej robi. Ten, któ­ry ma przed sobą zada­nie, o jakim mu się nie śni­ło. W odnie­sie­niu do „auty­stycz­nych” rodzin czę­sto mówi

Kory­go­wa­nie. Dys­cy­pli­no­wa­nie. Popra­wia­nie.Wszech­obec­ne. Nad­mier­ne. Natych­mia­sto­we. Czło­wiek led­wie zaczął coś robić i już jest korek­ta. Nie zdą­żył pod­jąć dzia­ła­nia, a już go poga­nia­ją, nawo­łu­ją, przy­po­mi­na­ją. Zatrzy­mał się w trak­cie – natych­miast go popę­dza­ją. Znasz to? Idę o zakład, że tak. Z pew­no­ścią nie­jed­no­krot­nie byłaś adre­sat­ką takich dzia­łań, szcze­gól­nie w cza­sach dzie­ciń­stwa. Zakła­dam też, że, podob­nie jak znakomitej

Kie­dy prze­sta­niesz wal­czyć? Siłacz­ki. Boha­ter­ki. Kobie­ty wal­czą­ce.O swo­je dzie­ci, ich dobre trak­to­wa­nie, ich pra­wa, ich god­ną egzy­sten­cję.O swo­je rodzi­ny, swo­je związ­ki, swój kawa­łek nie­ba.O sie­bie, swo­ją prze­strzeń, swo­je powie­trze, swo­je życie. O mat­kach osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi, z trud­no­ścia­mi w funk­cjo­no­wa­niu, wyma­ga­ją­cych nie­ustan­nej opie­ki czę­sto mówi się z cha­rak­te­ry­stycz­nym dla rodzi­mej popu­la­cji pato­sem. Nazy­wa się nas

Woda to mój uko­cha­ny żywioł. W niej czu­ję się naj­le­piej. Kocham ją, daje mi kom­fort, daje mi kon­takt z moim cia­łem a wej­ście pod nią spra­wia, że sły­szę jedy­nie swo­je myśli. W naj­lep­szym ukła­dzie nie sły­szę nic, jedy­nie jestem. Woda poma­ga mi róż­ne rze­czy widzieć lepiej, lepiej je rozu­mieć i tak też jest, jeśli chodzi

Zanim pospie­szysz się z odpo­wie­dzią, zatrzy­maj się. Każ­dy w pierw­szym odru­chu odpo­wia­da „Oczy­wi­ście, że czło­wie­ka, a kogo mam widzieć?”. Jasne, że czło­wie­ka, tyl­ko, czy rze­czy­wi­ście tego, któ­re­go masz przed sobą, czy swo­je wyobra­że­nie o nim. Czę­ściej, niż nam się wyda­je, w ludziach szu­ka­my tego, co dla nas waż­ne, co nam bli­skie, co nam przy­no­si komfort,

Kie­dy pierw­szy raz usły­sza­łam o HANDLE®, coś w środ­ku, „powie­dzia­ło” mi, że mam się tym zain­te­re­so­wać. A, że ja słu­cham swe­go wewnętrz­ne­go gło­su, natych­miast przy­stą­pi­łam do dzia­ła­nia. Zamó­wi­łam książ­kę autor­stwa Judith Blu­esto­ne „Fabric of autism” i cze­ka­łam z nie­cier­pli­wo­ścią. Gdy przy­szła, od razu zaczę­łam czy­tać i nie mogłam się ode­rwać. Wresz­cie! Wresz­cie ktoś pisze o moim

Czy zasta­na­wia­łaś się kie­dyś, co spra­wia, że tak wie­le osób w spek­trum auty­zmu nie myśli o sobie dobrze? „Jestem bez­na­dziej­ny”, „Jestem głu­pia”, „Do nicze­go się nie nada­ję”, „To nie dla mnie”, „Nie pora­dzę sobie” to czę­sto sły­sza­ne stwier­dze­nia pada­ją­ce z ust tych, któ­rzy są w sta­nie prze­ka­zać, co czu­ją, co myślą. Ci, któ­rzy takich

Komu­ni­ka­cja – cecha nas, ludzi. Pod­sta­wo­wa potrze­ba. Każ­dy z nas się komu­ni­ku­je. W taki czy inny spo­sób. Teo­re­tycz­nie każ­dy potra­fi to robić, a jed­nak… wca­le nie jest to takie pro­ste. To trud­no­ści w komu­ni­ka­cji, w doga­da­niu się są naj­częst­szym powo­dem nie­po­ro­zu­mień, roz­pa­dów związ­ków, koń­ców przy­jaź­ni. Co zatem czy­ni ją taką trud­ną? Cze­mu przy­spa­rza nam aż

Jeśli oprócz dziec­ka z auty­zmem, jesteś mat­ką dla jesz­cze innych dzie­ci, z pew­no­ścią wciąż i wciąż powra­ca do Cie­bie w myślach pyta­nie, jak o te pozo­sta­łe lato­ro­śle zadbać rów­nie dobrze, jak o to, któ­re zaj­mu­je naj­wię­cej Two­jej uwa­gi. Powsta­je pyta­nie, czy w ogó­le da się zadbać rów­nie dobrze. Czy osią­gnię­cie rów­no­wa­gi jest moż­li­we? W moim prze­ko­na­niu nie. Koszt

Rodzi­ce dziec­ka z auty­zmem, któ­re posia­da rodzeń­stwo to akro­ba­ci naj­wyż­szej kla­sy. Nie­ustan­ne żon­glo­wa­nie uwa­gą, siła­mi i wszel­ki­mi zaso­ba­mi, by zaspo­ko­ić potrze­by wszyst­kich dzie­ci, nie zapo­mi­na­jąc w tym wszyst­kim o sobie, o part­ne­rze nawet nie wspo­mi­na­jąc, to nie lada sztu­ka. To od kom­pe­ten­cji rodzi­ców zale­ży, na ile wszyst­kie dzie­ci zosta­ną usły­sza­ne i zaopie­ko­wa­ne. Dużo zale­ży od tego,