Cze­go może­my się nauczyć od ame­ry­kań­skich sił spe­cjal­nych? Pół­noc. Chcia­ło­by się spać, ale nie ma jak. Syn ma roz­k­mi­ny. Emo­cje buzu­ją, nakręt­ka w peł­ni. W gło­wie huczy, cia­ło musi oddać emo­cje, nie ma moż­li­wo­ści iść spać, dopó­ki się czło­wiek nie odga­da. Nasze roz­mo­wy idą powo­li, bo gdy się nie mówi, wszyst­ko trzeba

To sło­wo jako oso­by z oto­cze­nia osób w spek­trum sły­szy­my wciąż i wciąż. „Spró­buj zro­zu­mieć, pochyl się, zro­zum, że oni mają ina­czej, trud­niej”. Zro­zu­mieć, wyka­zać się empa­tią, wraż­li­wo­ścią, cier­pli­wo­ścią. Cza­sem od tego rozu­mie­nia, bycia otwar­tym i rozu­mie­ją­cym nie mamy siły oddy­chać, rzy­gać nam się chce, krzy­czeć wnie­bo­gło­sy, ucie­kać, gdzie pieprz rośnie. Nie chce­my znowu

Myśle­nie. Celo­we uży­wa­nie umy­słu. Umie­jęt­ność. Ina­czej – kom­pe­ten­cja. Ozna­cza to, że moż­na ją nabyć, wykształ­cić. Jest wie­le umie­jęt­no­ści dostęp­nych czło­wie­ko­wi, być może nie­skoń­cze­nie wie­le. Jed­ne nie­odzow­ne, by radzić sobie w życiu, inne nie­ko­niecz­ne, ale przy­dat­ne lub, po pro­stu, dają­ce przy­jem­ność. Roz­wój mózgu zale­ży od doświad­cze­nia. Neu­ro­ścież­ki powsta­ją w naszym umy­śle w odpo­wie­dzi na

Sko­ro o podej­ściu, to może na począ­tek war­to uzgod­nić, co przez nie rozu­miem. Dla mnie podej­ście to coś, od cze­go powin­no się zaczy­nać. To spo­sób myśle­nia, rozu­mie­nia, patrze­nia. To zestaw zało­żeń, z jaki­mi wcho­dzi­my w rela­cję ze świa­tem, z inny­mi ludź­mi, z czło­wie­kiem w spek­trum auty­zmu, któ­re­go mamy przed sobą. Nie ma zna­cze­nia, czy to Twoje

Zmia­na. Jedy­na pew­na rzecz w tym świe­cie. Dla­cze­go więc tak bar­dzo się jej boimy, sko­ro to pew­nik? Cze­mu tak kur­czo­wo trzy­ma­my się tego, co prze­wi­dy­wal­ne, co sta­łe? Jasne, że sta­łość daje nam poczu­cie bez­pie­czeń­stwa, jed­nak co takie­go jest w zmia­nie, że tak czę­sto jej nie lubi­my? Co spra­wia, że tak nie­wie­lu hołduje

Tak wie­le mówisz się o dąże­niach, o celach, o tym, co przed Tobą. Chcesz osią­gnąć to, tam­to, owam­to. Pra­gniesz, żeby Two­je dziec­ko robi­ło X, Y, Z. Wypa­tru­jesz momen­tu, kie­dy Twój uczeń wyko­na dane zada­nie. Ale czy widzisz, co masz przed sobą? Czy zauwa­żasz, co jest Two­im udzia­łem teraz? Czy reje­stru­jesz, cze­go doświad­czasz w tym

Jak zacznie mówić, będę szczę­śli­wa.Jak prze­sta­nie się wciąż sty­mu­lo­wać, będę zado­wo­lo­na.Jak będzie samo­dziel­na, to się będę cie­szyć.Jak będzie się bawił z rodzeń­stwem, wte­dy się ura­du­ję. A co prze­szka­dza Ci ucie­szyć się już dzi­siaj?Po co masz cze­kać na radość?Jak dłu­go ma trwać to cze­ka­nie? A jeśli nigdy nie będzie mówić?A jeśli zawsze

Pew­nie nie­je­den raz sły­sza­łaś, gdy ktoś Ci mówił, żebyś odpu­ści­ła. „Prze­stań się tak spi­nać; daj mu/​​jej spo­kój; wylu­zuj; popuść cugle; odpuść”. Znasz to? Jasne, że znasz i co z tego, kie­dy nie potra­fisz tego zro­bić? W teo­rii wiesz na ten temat wszyst­ko, nawet może czy­ta­łaś książ­ki o per­fek­cjo­ni­zmie, ale… i tak nie odpusz­czasz. Dla­cze­go? Bardzo

Oce­an. Patrzysz na spo­koj­ną taflę wody, bo aku­rat dziś jest spo­koj­ny. Powierzch­nia gład­ka jak stół. Cicho. Nic się nie dzie­je. Niby nic, ale dobrze wiesz, że pod wierz­chem tęt­ni życie. Nie­ustan­nie trwa pro­ces zwa­ny życiem. Życiem oce­anu. To, że Ty go nie widzisz, patrząc na wodę, nie zna­czy, że go

Ojciec. Naj­waż­niej­sza z dwóch osób w życiu każ­de­go z nas. Ktoś, o kim oraz roli, jaką odgry­wa, wciąż mówi się za mało. Boha­ter dru­gie­go pla­nu, czę­sto pozo­sta­ją­cy w cie­niu mat­ki, któ­ra wie o auty­stycz­nym dziec­ko wszyst­ko i wszyst­ko naj­le­piej robi. Ten, któ­ry ma przed sobą zada­nie, o jakim mu się nie śni­ło. W odnie­sie­niu do „auty­stycz­nych” rodzin czę­sto mówi

Kory­go­wa­nie. Dys­cy­pli­no­wa­nie. Popra­wia­nie.Wszech­obec­ne. Nad­mier­ne. Natych­mia­sto­we. Czło­wiek led­wie zaczął coś robić i już jest korek­ta. Nie zdą­żył pod­jąć dzia­ła­nia, a już go poga­nia­ją, nawo­łu­ją, przy­po­mi­na­ją. Zatrzy­mał się w trak­cie – natych­miast go popę­dza­ją. Znasz to? Idę o zakład, że tak. Z pew­no­ścią nie­jed­no­krot­nie byłaś adre­sat­ką takich dzia­łań, szcze­gól­nie w cza­sach dzie­ciń­stwa. Zakła­dam też, że, podob­nie jak znakomitej

Kie­dy prze­sta­niesz wal­czyć? Siłacz­ki. Boha­ter­ki. Kobie­ty wal­czą­ce.O swo­je dzie­ci, ich dobre trak­to­wa­nie, ich pra­wa, ich god­ną egzy­sten­cję.O swo­je rodzi­ny, swo­je związ­ki, swój kawa­łek nie­ba.O sie­bie, swo­ją prze­strzeń, swo­je powie­trze, swo­je życie. O mat­kach osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi, z trud­no­ścia­mi w funk­cjo­no­wa­niu, wyma­ga­ją­cych nie­ustan­nej opie­ki czę­sto mówi się z cha­rak­te­ry­stycz­nym dla rodzi­mej popu­la­cji pato­sem. Nazy­wa się nas